Zucht… Daar zijn ze weer, de innovatiegoeroes. Toegegeven, ze brengen hun verhaal overtuigend. En eerlijk, we willen er graag in geloven. Het idee van een rooskleurige toekomst brengt nu eenmaal mentale rust. Maar wordt het geen tijd dat we na jaren van techno-optimisme ook effectief vooruitgang zien in de praktijk? Vanaf wanneer wordt volgehouden optimisme naïviteit?
De kans is groot dat heel wat mensen uit de zorg zich herkennen in bovenstaande scepsis. “Technologische innovatie” wordt steeds meer een verhaal van believers versus non-believers. Hoe is het zover kunnen komen? En kunnen we iets doen tegen die ongezonde polarisering?
Zoals altijd heb je bij innovatie vernieuwers en early adopters, zij die zelf met nieuwe oplossingen komen of er als eersten mee aan de slag gaan. Samen vormen ze een minderheid en dat is perfect oké.
“Zorgverleners staan vandaag enorm onder druk, maar technologie zal al hun problemen oplossen.”
Minder oké is wat gebeurt in hun zog. Traditioneel omarmen de meeste mensen innovatieve oplossingen pas nadat vernieuwers en early adopters ze hebben getest en goedgekeurd. Maar daar knelt het schoentje vandaag in de gezondheidszorg: die brede “adoptie” blijft uit.
Waarom? Van alle factoren die een rol spelen, is de belangrijkste misschien wel een gebrek aan ademruimte. Hoe kan een peloton aansluiting vinden bij de ontsnapping als de renners in dat peloton geen tijd krijgen om zuurstof naar binnen te zuigen, laat staan om te eten en te drinken?
Duizend en eerste probleem
Datzelfde geldt voor zorgverleners. Ze worden om de oren geslagen met nieuwe technologische tools. Oplossingen die hun werkdruk verlichten, taken van hen overnemen waardoor ze meer tijd aan de patiënt kunnen besteden, hen helpen bij het nemen van klinische beslissingen, de samenwerking met andere zorgverleners vlotter laten verlopen, noem maar op.
Het goede nieuws is dat veel van die tools kunnen wat ze beloven.
Maar zorgverleners krijgen de tijd en de ondersteuning niet om ermee vertrouwd te geraken. Ze moeten er metéén mee aan de slag. Technologie wordt zo een extra probleem, naast de duizend andere problemen op hun bord.
Zuurstof(gebrek)
Gevolg? Terwijl innovatie hen net méér zuurstof zou moeten bieden, snijdt ze veel zorgverleners vandaag de adem af… Stilaan verliezen ze hun geloof in de kansen die technologische innovatie biedt – hoe zou je zelf zijn. Daardoor worden veel innovatieve tools niet (goed) benut. Blijft de beloofde positieve impact op de zorg uit. Wat voor velen dan weer een bevestiging is dat techno-optimisme een droom is die we maar beter opbergen.
Voor het welzijn van onze zorgverleners, de gezondheid van patiënten en burgers en de toekomst van onze gezondheidszorg is het cruciaal dat we die negatieve spiraal doorbreken. Door voorbeelden te brengen van wat technologieën wél kunnen. Door zorgverleners de tijd en de ondersteuning te bieden om ermee te leren werken. En door nieuwe toepassingen niet boven hun hoofd maar samen met hen te ontwikkelen.
Yes we can. Dat bewijzen de verhalen in deze campagne.
