24/08/2022 – Marieke is intussen 34 jaar, gezegend met een prachtige man én drie kleine pittige jongens. Ze kreeg een jaar na de geboorte van haar derde zoon borstkanker. Openhartig geeft ze een inkijk over haar ups en downs met het opvoeden van drie kleine kinderen en het werken aan haar relatie, tijdens en na borstkanker.
“Toen onze jongste zoon Lennert één jaar oud was, stopte ik met borstvoeding geven om een MRI-scan te ondergaan. Ik deed al vaker een MRI-scan en kreeg ook halfjaarlijks een echografie omdat ik een BRCA2-genmutatie* heb. Routine… zo voelde het al sinds mijn 25 jaar. Tot ik onverwachts een telefoon kreeg van de gynaecoloog dat er iets verdachts te zien was. Dat hadden we niet zien aankomen, toch niet zo vroeg al. In mijn hoofd bleef ik het ontkennen: ‘Het zal wel een vergissing zijn, nog een gevolg van mijn borstvoeding, ik ben nog maar 32 jaar dus wat is de kans…’. Maar de rollercoaster was vertrokken met mijn man en ikzelf aan boord.
6 juli 2020 kregen we zogenaamd ‘goed’ nieuws, het bleek een DCIS** te zijn, dat betekent dat het nog geen kanker is, maar wel behandeld moet worden. Een amputatie van mijn beide borsten bleek noodzakelijk en een onmiddellijke reconstructie was mogelijk. Mijn man en ik kregen de tijd tot 2 oktober om afscheid te nemen van mijn oude borsten. We zijn daarbij goed begeleid door een seksuologe van de borstkliniek.
Een maand voor de operatie, trokken we de kinderen mee op de rollercoaster door hen te vertellen dat mama’s borsten ziek zijn: ‘De dokter zal ze moeten wegnemen en zal er nieuwe maken. Daarom zijn mama en papa zo snel boos, kunnen ze niet veel verdragen en wordt er veel geroepen thuis’. In plaats van vijf dagen duurde mijn verblijf in het ziekenhuis tien dagen. De kans dat er iets misliep bij de operatie was slechts 1%. Laten wij daar nu net bij zijn… Mijn nieuwe linkerborst liet het afweten en werd vervangen door een tijdelijke ballon. Klap op de vuurpijl kwam de dag voor we naar huis konden: we kregen het nieuws dat de tumor invasief was en vervolgtherapie aangewezen was.
En dus bleef de rollercoaster maar doorgaan, maanden aan een stuk. Zonder pauze reden we naar beneden tot de laatste beangstigende loodrechte lijn in november 2020. Half oktober raadde de oncoloog een extra onderzoek aan van de verwijderde tumor waaraan ze de kans op herval kunnen voorspellen. Als die te groot bleef zouden we chemotherapie opstarten. Dat onderzoek duurde zes lange weken. Eind november kregen we de werkelijke verpletterende diagnose en moesten we dag op dag knopen doorhakken rond chemotherapie en onze verdere kinderwens. Een pijnlijk einde van een rit die al te lang had geduurd om het mentaal nog aan te kunnen.”
Hij is nog maar een baby
“Onze kinderen zijn een enorme verrijking van ons leven (dat ga je mij niet horen ontkennen), maar soms ook een ‘pain in the ass’. Ze zuigen energie, ze hebben op tijd en stond hun eten en slaap nodig én willen alle drie evenveel aandacht en knuffels. Maar het zijn schatjes, hoor!
De voorbije jaren hebben we wel vaak op onze tanden moeten bijten. We gingen ten rade bij elkaar als mama en papa. Het blijft jammer dat je de kindjes niet gewoon voor even kan opvouwen en in de kast leggen. Om ze dan er terug uit te halen voor het volgende seizoen, wanneer het allemaal voorbij is.
Ondanks hun jonge leeftijd namen we ons voor om open en duidelijk met hen te communiceren. Maar hoe vertel je een jongen van één dat mama hem niet meer kan opheffen of knuffelen net op een moment in zijn leven dat hij het hard nodig heeft?
Onze oudste zonen konden we wel meenemen in het grotere verhaal via het boek ‘Grote Boom Is Ziek’ van Nathalie Slosse. Een prachtig boek over een bos vol met dieren waarvan een diertje merkt dat zijn lievelingsboom ziek is. Het moeilijkste moment was op het einde van het verhaal toen ik vertelde aan de kinderen dat mama die boom is. Pas toen die zin over mijn lippen ging, voelde het pijnlijk echt.
Bouwen aan een nieuw netwerk
“Ik nam al vaker de woorden ‘it takes a village to raise a child’ in de mond, maar nu bleek die ‘village’ toch wel enorm belangrijk. Maar het was in volle coronatijd en 90% van onze vertrouwde ‘village’ haakte af. De school en crèche waren gelukkig plaatsen waar de kinderen even niet geconfronteerd werden met de situatie en waar de begeleiders zeer begripvol en flexibel waren.
De volgende stap was professionele hulp inschakelen om te helpen bij de ochtend en avondrush en een vaste babysit. We creëerden een hele nieuwe ‘village’ met nieuwe vrienden: de ouders van klasgenootjes van onze kinderen. Want met die kinderen kwamen ze dagelijks in contact, dat was dus de meeste veilige optie.
De vermoeidheid blijft en de vele fysieke ongemakken en dat heeft z’n weerslag op ons geduld en op de manier dat we met elkaar en met de kinderen omgaan. We leren nog steeds om niet alleen mild te zijn naar de kinderen toe, maar ook en vooral mild te zijn naar onszelf als mama en papa. Want we hebben soms niet veel nodig om ‘over de rooie’ te gaan.”
Mijn man, mijn sterke bijzitter
“Van bij het prille begin profileerde hij zich al als beste bijzitter ter wereld. Hij ging overal mee naartoe, elke afspraak was hij erbij om te horen wat ik niet hoorde. Om te vragen waar ik niet aan dacht.
Toch moest mijn man Frederic ook heel vaak gewoon toekijken zonder iets te kunnen doen. Een lotgenote die zelf al eens ‘partner van een zieke’ was beschreef het mooi met de woorden: ‘Je voelt je ongelooflijk machteloos’. Ondank die machteloosheid biedt hij me steeds een emotioneel houvast met veel knuffels, af en toe eens ruzie en regelmatig eens zot doen.
Kort na mijn operatie kreeg ik veel bloemen en kaartjes. Koeriers bleven maar stoppen en aanbellen aan de deur. Tot Frederic zelfs de slappe lach kreeg als ik het zoveelste prachtige boeket in ontvangst nam en zei: ‘Ik heb geen vazen meer’.
We kregen ook eens een heerlijke fles champagne. Die hebben we op een avond samen in bad gezellig opgedronken als de kindjes al in bed lagen. Dat cadeau heeft hém enorm deugd gedaan want vaak gaat alle aandacht naar de zieke en niet per se naar die bijzitter. Gelukkig hebben we enkele vrienden en familie die wel degelijk tijd en aandacht aan Frederic besteden. Hij leerde zelf ook aangeven dat het soms moeilijk gaat en hij nood heeft aan een gesprek of een wandeling.
Hoewel de liefde tussen ons alleen maar groeit, verloopt onze relatie ook vaak moeizaam. Zoals seksualiteit. Het zou niet mogen op onze leeftijd en het maakt alles moeilijker. Op sommige momenten lopen we op de tippen van onze tenen. Maar ook daar vinden we onze weg door veel tijd voor elkaar te maken en veel te praten. Soms lukt dat ook niet helemaal, want niet alleen ik ben oververmoeid en heb niet veel draagkracht, ook Frederic lijkt af en toe wat van die chemotherapie gehad te hebben. Dat maakt dat we vaker een babysit vragen en weggaan, want alleen zo kan onze draagkracht terug groeien. En nee, we gaan niet meer zomaar iets eten, we gaan kajakken of een hindernissenparcours lopen of een cocktailbar onveilig maken. En dat is iets dat mag blijven! Zo eenvoudig is het, samen leuke dingen doen.”
* Vrouwen die drager zijn van een afwijking in het BRCA1- of BRCA2-gen lopen een risico van 60 tot 80% om ooit borstkanker te krijgen. Bron: www.allesoverkanker.be/borstkankergenen-brca-en-erfelijkheid
** DCIS is de afkorting van ductaal carcinoma in situ. Het kan een voorstadium van borstkanker zijn. Daarom is een behandeling nodig om te voorkomen dat het borstkanker wordt. Bron: www.allesoverkanker.be/wat-een-dcis-ductaal-carcinoom-situ
Meer info via www.mariekecolpaert.be
Deze getuigenis werd tot stand gekomen in samenwerking met Pink Ribbon.