We moeten klantgerichter leren denken in de zorg, vindt Tim Buckinx. “Nu vertrekken we vooral van een financieringsmodel waarin we vervolgens zorg proberen in te passen. Terwijl de vraag zou moeten zijn: hoe kunnen we zorg zo goed mogelijk inpassen in de dagelijkse routine van mensen met een neurologische aandoening en hun omgeving? En welke hulpmiddelen kunnen daarbij helpen?”
Ik heb een slecht zicht, maar veel last heb ik daar niet van. Dankzij mijn bril kan ik gewoon met de auto rijden, werken, hobby’s hebben… Kortom deelnemen aan de samenleving.
Hetzelfde kan digital health betekenen voor mensen met een neurologische aandoening: hen helpen om vol deel te nemen aan de samenleving, zonder continu geremd of angstig te zijn.
Een voorbeeld. Heel wat kinderen hebben een vorm van epilepsie die zorgt voor absence-aanvallen. Zo’n aanval gaat niet gepaard met hevige schokken maar lijkt op dagdromen. Dat maakt het moeilijk voor de omgeving om de absences op te merken. Gevolg? Er ontstaan misverstanden als een kind ongewild niet kon opletten in de klas of voortdoen bij het aankleden thuis.
Als je een signaal kan geven tijdens zo’n absence, dan kan de omgeving daarop participeren en verdwijnen die misverstanden. De leerkracht weet welke leerstof hij of zij even moet herhalen, papa of mama weet waarom het aankleden wat langer duurt… Op de koop toe kan je objectieve data verzamelen over het verloop van de aandoening bij het kind en er beter inzicht in krijgen.
Met dat doel richtten we in 2017 het bedrijf epihunter op. In eerste instantie focusten we ons op absence-epilepsie, vandaag richten we ons ook op andere vormen van epilepsie en hersenaandoeningen.
Onze ambitie? Met behulp van digital health de impact van neurologische aandoeningen op het dagelijks leven van mensen met een aandoening (“patiënt” ben je enkel bij de arts of in het ziekenhuis) en hun omgeving zoveel mogelijk verlichten.
Kunnen we de aandoening an sich oplossen? Vaak niet. Kunnen we ze veel draaglijker maken? Zeer zeker.
Laat ons daarom alsjeblieft meer holistisch naar zorg kijken. En niet het zorgmodel en zijn financiering centraal stellen, wel mensen en hun levenskwaliteit.