“Ze hadden me gezegd dat ik een kruis moest maken over sport”
Als professionele hockeyspeelster en schepen in Waterloo heeft Aisling D’Hooghe een bruisend leven. Deze 25-jarige vrouw, die op zesjarige leeftijd de diagnose van MS kreeg, heeft een eenvoudige, maar inspirerende boodschap.
Tekst: Maria-Laetitia Mattern – foto’s: Christophe Ketels (Belga)
Hoe heb je ontdekt dat je MS had?
“Ik kreeg de diagnose toen ik zes jaar was. Op een ochtend werd ik waker met een aanval: ik zag dubbel, verloor mijn evenwicht en brabbelde. Toen ik probeerde om naar mijn ouders te gaan, viel ik van de trap. Ze hebben me dan naar het ziekenhuis gebracht. Omdat ik zo jong was, konden de artsen zich niet voorstellen dat ik de ziekte had.”
“Het duurde dan ook even tot ik de diagnose kreeg. Er werden veel tests uitgevoerd, maar uiteindelijk zorgde een MRI voor duidelijkheid: multiple sclerose.”
Maar dat heeft je niet tegengehouden om later een mooie sportcarrière uit te bouwen en zelfs deel te nemen aan de Olympische Spelen van 2012 …
“Ja, dat had ik niet verwacht! De kennis over MS is enorm geëvolueerd: negentien jaar geleden stond MS nog gelijk aan leven met een handicap. De artsen zeiden dat ik niet erg lang zou kunnen sporten…”
“Maar samen met mijn ouders heb ik het omgekeerde gedaan: in plaats van te stoppen met sporten, zeiden ze dat ik er alles moest uithalen zolang het nog kon. Na een tijdje was mijn ziekte helemaal geen punt meer: ik kon hetzelfde doen als iedereen … zelfs hockey spelen op het hoogste niveau in België!”
Denk je dat je ziekte invloed heeft gehad op je carrière?
“Het feit dat mijn sportcarrière misschien niet zo lang zou duren, hing altijd in mijn achterhoofd. Daarom heb ik me volledig gegeven. Misschien is dat de reden dat ik zo ver kon gaan. Ik heb mijn carrière niet te danken aan MS, maar het heeft er zeker voor gezorgd dat ik mentaal sterker ben.”
Hoe ervaar je je dagelijkse leven met MS?
“Sinds mijn zesde heb ik nog enkele aanvallen gehad, maar ik had telkens geluk dat ik er niets aan over hield. Ook mijn behandeling is geëvolueerd. In mijn kindertijd kreeg ik elke ochtend injecties, rond mijn achttiende ben ik elke dag een pil gaan innemen, en nu krijg ik elke zes maanden een infuus. Ik ben dan een hele dag in het ziekenhuis, maar dat is dus maar twee keer per jaar. Om eerlijk te zijn is mijn ziekte de rest van de tijd bijna afwezig in mijn leven.”
Op een dag kwam er na een wedstrijd een meisje naar me om een handtekening te vragen. Ze zei dat hockey haar lievelingssport was, maar dat ze moest stoppen met spelen omdat ze ziek was. Toen heb ik beslist om mijn verhaal in de media te brengen.
Praat je veel over je ziekte?
“Ik heb er lange tijd niet over gepraat in de media omdat ik bang was dat ze uit waren op sensatie. Veel MS-patiënten hebben namelijk niet hetzelfde leven als ik, want iedereen reageert anders op de ziekte.”
“Maar op een dag kwam er na een wedstrijd een meisje naar me om een handtekening te vragen. Ze zei dat hockey haar lievelingssport was, maar dat ze moest stoppen met spelen omdat ze ziek was. De artsen hadden haar gezegd dat ze niet lang zou kunnen sporten. Haar verhaal raakte me, want ik herkende mezelf in haar. Ik dacht toen: ‘Als mijn getuigenis dat meisje kan helpen of iemand kan inspireren, wil ik mijn verhaal wel delen’. Daarom heb ik bepaalde interviews aanvaard, zolang ze maar de boodschap respecteerden die ik wilde overbrengen.”
Is dat ook de reden waarom je schepen bent geworden in Waterloo?
“Nee, ik heb besloten om schepen te worden omdat ik in Waterloo geboren ben, ik er gestudeerd heb, ik er uitga en er woon. Ik ben erg gehecht aan de gemeente. Ik ben geen politica in hart en nieren, maar op gemeenteniveau kan ik dicht bij de mensen staan en concrete acties ondernemen. Dat bevalt me wel. Net zoals in het hockey heeft elke schepen hier zijn sterke punten. Samen vormen we een hecht team dat de gemeente wil ondersteunen!”