Tenzij je de voorbije weken onder een steen leefde, heb je vast opgevangen dat Vlaanderen zich dit jaar, tijdens de week voor Kerstmis, inzet voor al wie ‘onzichtbaar ziek’ is.
Else Tambuyzer
Directeur Vlaams Patiëntenplatform
De timing van deze Warmste Week kon niet beter. Want in een poging om het gat in de begroting te vullen, wijst onze regering maar al te graag naar ‘de langdurig zieke’. Er moet bespaard worden en dus kijkt men naar deze kwetsbare groep mensen als een kostenpost.
Onzichtbaar ziek zijn is nochtans geen lachertje. Het is levenslang een lichaam dat je in de steek laat.
Daarbij lijkt men te vergeten dat achter het label ‘langdurig zieke’ echte mensen schuilgaan. Mensen met gezichten, gezinnen, plannen … Onzichtbaar ziek zijn is nochtans geen lachertje. Het is levenslang een lichaam dat je in de steek laat. Omgaan met pijn, vermoeidheid en beperkingen. Enkel de hoogstnoodzakelijke dingen doen en de leuke ‘verzetjes’ noodgedwongen laten vallen omdat ze simpelweg niet lukken. Je hele leven in het teken van de ziekte. Rekeningen die zich blijven opstapelen: geneesmiddelen, consultaties, hospitalisaties, hulpmiddelen … En tegelijk minder kansen op de arbeidsmarkt tot zelfs uitgesloten worden van basisnoden zoals een schuldsaldoverzekering. Om nog maar te zwijgen over de vele vooroordelen: ‘Hij is ziek, maar zit wel op een terrasje’, ‘Ze kan niet gaan werken, maar wel haar gras afrijden …’
Achter het label ‘langdurig zieke’ schuilen echte mensen. Zodra de mens uit beeld verdwijnt, ontstaat er
een gevaarlijk wij-zijverhaal.
Daarom doet het deugd dat De Warmste Week de gezichten achter de cijfers in beeld brengt. Onze welvaartsstaat is gebouwd op solidariteit, maar dat fundament wankelt wanneer we elkaar enkel nog zien als een bedrag in een begrotingstabel. Zodra de mens uit beeld verdwijnt, ontstaat er een gevaarlijk wij-zijverhaal.
Ik vind het hartverwarmend als ik zie dat mensen openlijk durven praten over hun ziekte en alle gevoelens die daarbij komen kijken. Over de angst, de frustratie, het verdriet, maar ook de veerkracht. Als mensen eerlijk durven antwoorden op de vraag ‘Hoe gaat het?’
Want het is door erover te praten dat iedereen beseft welke uitdagingen er komen kijken bij leven met een ziekte die niet meer weggaat. Zo komt er ruimte voor echte gesprekken en begrip.
Misschien klinkt het idealistisch, maar ik hoop dat dit gesprek niet stilvalt na Kerstmis. En dat we ook na De Warmste Week meer én blijvend aandacht hebben voor vrienden, familie, buren en collega’s die onzichtbaar ziek zijn. Want zo’n diagnose draag je een leven lang mee en erover praten doet deugd. Niet alleen net na de diagnose maar ook nog jaren later.
Wil jij jouw naasten een hart onder de riem steken? Dat kan met de postkaarten die Aurélie Deckers voor ons illustreerde. Te koop via onze webshop en de winst gaat uiteraard naar … De Warmste Week.
